Yaklaşık beş yıl önce Kuzey Kıbrıs’ta gerek toplumun, gerekse de devletin köklü bir yapısal değişimi için gerekli koşullar mevcuttu. O dönemde çeşitli kesimlerin desteğiyle başa gelen CTP ve Talat, toplumun anti-statükocu dinamizmini değişimin dinamosu olarak kullanmak yerine Türkiye Cumhuriyeti ve Türk ordusuyla ilişkileri pekiştirmek yoluna gitti. Böylelikle kendi insanına akıl almaz bir ihanette bulunan CTP ve Talat, değişimden ziyade aynı kalışın, hatta daha da kötüye gidişin baş aktörleri oldu. Oysa CTP ve Talat ilk iş olarak Anayasa’nın Geçici 10. Maddesini kaldırmalı ve hemen akabinde de Türkiye Cumhuriyeti’nin sivil ve askeri otoritelerine şunu söylemeliydi: “Bakınız, burada kendini Avrupa Birliği’ne ait hisseden ve sivilleşmek isteyen bir halk vardır, oysa siz henüz kendi içinizde bile ne sivilleşebildiniz, ne de demokratikleşebildiniz. Sizin bir tarafınız asker, diğer tarafınız dindar; biz artık sizinle muhatap olmak istemiyoruz, dolayısıyla da askerinizi çekiniz ve içişlerimize karışmayınız.” Ama bunu söylemek yerine Türkiye Cumhuriyeti’nin askeri ve sivil kadroları önünde el pençe divan eğilip bol miktarda şükran çekmeyi marifet bellediler. Bugün geldiğimiz noktada CTP ve Talat’ın devlete aşırı personel alımı neticesinde ortaya çıkan ekonomik açığı giderebilmek için Türkiye’den para almak yoluna gitmesi ve bu yolda anti-demokrasi ve militarizm tüten söylemlere kayması Kıbrıslı Türkler arasında infiâle sebep olmaktadır. Ancak bilinmelidir ki eğer devleti idare edenler vatandaşların sözlerini kaale almaz ve kendi insanına ihaneti bir yaşam biçimi haline getirirse akıbetleri hiç de iyi olmaz. Eğer devlet sağlıklı iletişimin yollarını tıkarsa vatandaşın sağlıksız iletişim yöntemlerine baş vurmasının yolunu açar. Meselâ sendikal hakkı ortadan kaldırırsanız mağdur kesimler yasal yolları bir tarafa bırakıp şiddete baş vurmaya sıcak bakar. Veya meselâ yasalar mantıklı ve tutarlı olmaktan uzaksa ve üstelik de başına buyruk kişiler tarafından hiçbir gelecek kaygısı güdülmeden, keyfi bir biçimde yeni yasalar yapılırsa, yasalar ve adalet arasında bir uçurum oluşur. Böylece yasalar adalet sağlamaktan ziyade adaletsizliğe hizmet eder hale gelir. Vatandaş adaletin olmadığına ve yasaların kendilerini korumadığına kâni olursa tek çıkış yolu olarak şiddeti görür. Yani sevgili idari kadro, elinizi ayağınızı denk almazsanız o ellerin ve ayakların kırılması kuvvetle muhtemel hallere gelir, ki nitekim gelmektedir de işte zaten. Özetleyecek olursak CTP ve Talat, halkın değişim arzusunun önüne set çekti ve kendine karşı dönen bu değişim arzusu gün geçtikçe bilinçli bir arzu olmaktan çıkıp bilinçdışı bir dürtüler toplamına dönüştü diyebiliriz. Nefret, haset, saldırganlık gibi duygulanımların genel adı olan bilinçdışı dürtülerin hakimiyeti altındaki kitlenin iletişim için kullanmaya muktedir olduğu tek yol ise şiddettir, ve öyle durumlar vardır ki şiddet kullanımının son derece yerinde bir davranış olduğunu dile getirmeyi gerektirir (mudilerin meclis baskınını hatırlayınız). Herneyse, tarih bize göstermiştir ki eğer halkın değişim arzusunu devlet eliyle ölüm dürtüsüne dönüştürürseniz bundan ilk nasibi alan siz olursunuz. Çünkü bilinmektedir ki değişmekte olan yapıları aynı tutmak değişime katkı koymaktan çok daha fazla enerji ve maddi kaynak gerektirir. Unutmayınız ki değişmekte olan bir toplumsal ve siyasi yapıyı zorla aynı tutmaya çalışırsanız bu size çok pahalıya patlar, ki nitekim işte patlamaktadır da zaten. Nefreti hem besleyen, hem de nefretle beslenen mevcut sevk ve idare mekanizmasındaki çarpıklıklardan kaynaklanan yasa ve ihlâlin hastalıklı kısır döngüsünü kırmak suretiyle mevcut durumun ötesindeki sevgi alanını açabilmek için katedilmesi gereken yolsa ancak akıldışı yasalara akılcı müdahalelerle aşılabilir. Aksi takdirde yasalar ve adalet arasındaki uçurum büyüdükçe büyür, adeta bir boşluk halini alır ve bir kara delik misâli hepimizi yutarak hiçliğe mahkûm eder.
(c) Cengiz Erdem
25 Haziran 2008 Çarşamba (Afrika Gazetesi)
No comments:
Post a Comment